தமிழ்நாட்டின் வட மாவட்டங்களில் இருளர்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர். சென்னைக்கு அருகாமையில் உள்ள செங்கல்பட்டு, காஞ்சிபுரம், திருவள்ளூர் மாவட்டங்கள் மற்றும் நீலகிரி மாவட்டத்திலும் இவர்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர். அவர்களின் மொழியான இருளா, தென் திராவிட மொழிகளான தமிழ் மற்றும் கன்னடத்தின் கலவையாக உள்ளது.
தமிழ் மொழியில், இருளா என்ற பெயருக்கு “இருளில் வாழும் மக்கள்” என்று பொருள். இது அவர்களின் அடர்ந்த காட்டுப் பகுதியில் இருளில் வாழ்வதைக் குறிக்கலாம். அல்லது அவர்களின் அனைத்து முக்கிய நிகழ்வுகளும் பாரம்பரியமாக இரவின் இருளிலேயே நடப்பதால் இவ்வாறு அழைக்கப்படலாம்.
பிறப்பு முதல் இறப்பு
ஒருவரின் பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை பல இருளர் பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் அனுசரிப்புகள் உள்ளன. கர்ப்ப காலம் நெருங்கும் போது பெண்ணின் வீட்டிற்கு அருகில் கூடாரம் அமைக்கப்படுகிறது. பிரசவத்தில் தேர்ச்சி பெற்ற வயதான பெண்கள் கர்ப்பிணிப் பெண்ணுடன் இருக்க வேண்டும்.
குழந்தை பிறந்தவுடன், குழந்தையின் அத்தை ஒரு குவளை தண்ணீரை எடுத்து குழந்தையின் மீது தெளிப்பார். ஏழு நாட்களுக்கு யாரும் கூடாரத்தை விட்டு வெளியே போக மாட்டார்கள், வேறு யாரும் கூடாரத்திற்குள் நுழைய அனுமதிக்கப்படவும் மாட்டார்கள். கூடாரத்தில் இருப்பவர்களுக்கு உணவு மட்டும் அனுப்பப்படும்.
மரணம், இறந்தவரின் உடல் மூங்கில் மேடையில் ஒரு பொதுவான கூடாரத்தில், இரு கால்களையும் பின்னோக்கி இழுத்து கட்டப்பட்ட நிலையில் வைக்கப்படும். குங்குமப்பூ அல்லது மஞ்சள் திரவ கலவையை உடல் முழுவதும் தெளிக்க வேண்டும். இறந்தவர் ஆணாக இருந்தால் வெள்ளைத் துணியையும், பெண்ணாக இருந்தால் வண்ணத் துணியையும் பார்வையாளர்கள் அணிவார்கள்.
மேலும் அவர்களுக்குள் வரும் குடும்ப மற்றும் நிதி தகராறுகளை உறவினர்கள் மற்றும் பிறர் கூடி தீர்த்து வைப்பார்கள்.
குகைகளில் வசித்து வந்த இவர்கள், வன வளங்களை நம்பியே வாழ்ந்து வந்தார்கள். பிறகு மூங்கிலால் ஆன குடிசைகளில் வாழத் தொடங்கி, மெல்ல மெல்ல விவசாயத்தினைக் கற்றுக்கொண்டனர். அரசாங்கத்திடம் உரிமம் பெற்ற ஒப்பந்ததாரர்கள் மூங்கில் காடுகளையும், பிற காட்டு வளங்களையும் அழிக்கும் பணியில் ஈடுபடும்போது இருளர்கள் நிராயுதபாணியாக பார்க்க வேண்டியிருந்தது.
மூங்கில் தட்டுப்பாடு காரணமாக மண் மற்றும் கற்களைக் கொண்டு குடிசைகள் அமைக்கத் தொடங்கினர். இந்த செயல்முறையில் விவசாய சாகுபடியும் மாற்றத்திற்கு உட்பட்டது. ராகி, கடுகு, தானியங்கள் மற்றும் பருப்பு வகைகள் முக்கிய பயிர்களாக பயிரிடப்படுகின்றன. தேன், கிழங்கு, விறகு போன்ற காட்டு வளங்களும் சேகரிக்கப்படுகின்றன. முன்பெல்லாம் திருவிழாக் காலங்களில் மட்டுமே அரிசி உட்கொள்ளப்பட்டது. தற்போது சாகுபடி இல்லாததால், அரிசி அவர்களின் முக்கிய உணவாக மாறியுள்ளது. கோழி, ஆடு, பன்றி மற்றும் மீன் இறைச்சிகளை உணவாக எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். ஆனால் மாட்டிறைச்சி உண்பதில்லை. உணவுக்காக ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறை, இரவில் மட்டுமே சமைக்கிறார்கள்.
மலைகள் சமவெளி மக்களால் ஆக்கிரமிக்கப்படுகிற போது, இவர்களில் சிலர் உட்புற காடுகளுக்கும், சிலர் அவர்களோடு கலந்து வாழவும் துவங்கினர். இது கலாச்சார திணிப்பிற்கு வழிவகுத்தது. காடுகளில் சுதந்திரமாக, தன்னிறைவு வாழ்ந்து வந்த ஒரு இனம் இன்று செங்கல் சூளைகளிலும், அரிசி ஆலைகளிலும் அடிமைகளாக வாழ்ந்து வருகின்றது.
அரசாங்கத்தின் வளர்ச்சி திட்டங்களும், இலவசங்களும் நாகரீகம் என்ற சாயத்தினை இவர்கள் வாழ்விலும் பூச துவங்கிவிட்டது. தாத்தன், பூட்டன், தங்கள் குலதெய்வத்தின் பெயர்களை தங்கள் குழந்தைகளுக்கு சூட்டி மகிழ்ந்த இவர்கள் தற்போது திரைப்பட நடிகர்களின் பெயர்களை சூட்ட துவங்கிவிட்டனர். இதே வழக்கம் அவர்களது வாழ்க்கை முறையிலும் பல மாற்றங்களை கொண்டு வந்துள்ளது. இயற்கை வளங்களை காத்து வந்த இவர்கள் தற்போது இயற்கையை விட்டு விலகி வரத் தொடங்கியுள்ளனர் நாகரீகம் என்ற பெயரில்.
நோய்களை அகற்றி உடல் ஆரோக்கியம் காக்கும் மருந்தீஸ்வரர்!
